روزی سه‌بار دانشجویان در صف‌هایی منظم رژه می‌روند و در تکریم کیم جونگ ایل و کرهٔ شمالی سرود می‌خوانند: بدون تو، سرزمین مادری ما وجود ندارد. بدون تو، ما هیچ هستیم. این صحنه‌ای چندش‌آور است، اما سوکی کیم هم کم‌کم‌ سرود را یاد می‌گیرد و ناخودآگاه آن را همراه دانشجویانش زمزمه می‌کند. سال 2011 است و تمام دانشگاه‌های کرهٔ شمالی را به مدت یک سال تعطیل کرده‌اند و دانشجویان به محل‌های ساخت‌وساز فرستاده شده‌اند. همه به‌جز 270 دانشجوی دانشگاه پسرانهٔ علم و تکنولوژی پیونگ‌یانگ؛ دانشگاهی که با دیوار محصور شده و روی دیوارهای تک‌تک اتاق‌هایش عکس‌های کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل به چشم می‌خورد. سوکی خودش را یک مبلّغ مذهبی و استاد زبان جا زده و به آنجا رفته است. در طول شش ماه، او روزی سه‌بار با دانشجویان جوانش غذا می‌خورد و مشغول آموزش زبان انگلیسی به آنهاست و تمام اینها زیر نگاه تیزبین رژیم انجام می‌شود.