در بخشی از کتاب کائنات هوای شما را دارد می‌خوانیم:

همچنان که به سفر خود ادامه می‌دهید، این نکته را به خاطر بسپارید که کائنات به منزلۀ یک کلاس درس و آدم‌های آن نیز به منزله آزمون‌های شما هستند. هر داستانی که روی پردۀ زندگی خود مشاهده می‌کنید به یکی از این دو انتخاب ختم می‌شود: آموختن از راه عشق یا آموختن از راه ترس. هر لحظه از زندگی در واقع موقعیتی الهی است تا در آن تصمیم بگیرید که می‌خواهید درمان شوید و یا در بند گذشتۀ خود باقی بمانید.

اگر شما با شوق به درمان، تصمیم بگیرید که آزمون کائنات را به انجام برسانید، معجزات زیادی برای شما رقم خواهند خورد، اما اگر نسبت به این آزمون از خود رغبتی نشان ندهید، موقعیت‌هایی را تجربه می‌کنید که هیچ نفعی برای شما نخواهند داشت. دوستم لِنس، مصداق بارزی برای درک این موضوع است. لنس در دوران بلوغ، این ذهنیت را برای خودش ایجاد کرده بود که خیلی باهوش نیست. او همواره در طول زندگی‌اش سعی داشت با پناه بردن به الکل، روابط متعدد، کار و سایر رفتار‌های اعتیاد آور، این ذهنیت را سرکوب کند، اما این کارها هیچ فایده‌ای نداشت و او را به جایی نرساند.

در اوایل 30 سالگی، متوجه شد که همواره از مواجهه با این ذهنیت فرار می‌کرده است پس تصمیم گرفت تا نسبت به مشکل خود هشیار شده و مسیر بهبودی را پیش بگیرد. من با لنس در اوایل دورۀ درمانش آشنا شدم و پس از آن، دوستی ما شکل گرفت. خود من در آن زمان، ده سالی می‌شد که به آگاهی لازم برای حل مشکلاتم رسیده بودم؛ و به خوبی از اهمیت نقش ترس در ابتدای دورۀ درمانی، خبر داشتم؛ بنابراین می‌توانستم با مشاهدۀ تجارب زندگی لنس، او را برای یاد گرفتن درس‌های کائنات از طریق مشکلش، یاری کنم.