قسمتی از کتاب علم تادیب نفس میخوانیم:

اینکه احساسِ انگیزه داشته باشید غالباً شاملِ هیجان‌زده شدن برای چیزی است؛ اما متأسفانه برای همه به‌ جز تعدادِ اندکی از ما که خوش‌شانس هستیم،

بخشِ زیادی از زندگیِ روزمره‌مان را باید فدایِ انجامِ کارهایی کنیم که چندان هم هیجان‌انگیز نیستند.

این گفته حتی در مورد مشاغلِ ما نیز صحیح است.

در این دوران، ممکن است فهمیدنِ این موضوع که شما چه انگیزه‌های قدرتمندی دارید که ممکن است هنوز در خود کشف نکرده باشید، کار مشکلی باشد.

اگر «چرایی» که در پشت ‌کارهایتان قرار دارد را همیشه به یاد داشته باشید، انرژی لازم برای پیش رفتن در مشکلات را به دست خواهید آورد.

می‌توانید به آن به چشم روزنهٔ امید نگاه کنید، یا آن را دلیلی بدانید که صبح به شما کمک می‌کند از خواب برخیزید.

اینکه ببینیم تا چه حد آنچه به ما انگیزه می‌بخشد را اشتباه متوجه شدیم، می‌تواند بسیار تکان‌دهنده باشد.

برای مثال، چه چیزی به شما در شغلتان انگیزه می‌دهد؟

ممکن است سخت در اشتباه باشید.

روانشناسان تِرِسا آمابیل و استیون کرامر گمراه بودنِ ما را در این زمینه نشان دادند.

پس از مصاحبه با بیش از 600 مدیر، مشخص شد نزدیک به 95% از آن‌ها به‌اشتباه باور دارند کارمندانشان تنها با دریافتِ پول، دریافتِ جایزه و ترفیع، انگیزهٔ بیشتری پیدا می‌کنند.

فرهنگِ همه محیط‌های کاری آن‌ها اساساً اشتباه بوده و در مسیری نبوده است که کارمندان بیش از همه بدان اهمیت می‌دادند.

تحلیلِ دقیقِ یادداشت‌های خاطراتِ روزانهٔ بیش از 12000 کارمند نشان داد عاملِ انگیزِش اصلی برای بهره‌وری در محلِ کار، نه مالی و نه مرتبط با جایگاه فرد بود.

کارمندان زمانی بیش از همه در کارشان تشویق می‌شدند که احساس می‌کردند پیشرفتی مستمر به سمتِ هدفی معنادار دارند.

این احساس که در حالِ پیشرفت، بهتر شدن و اساساً رشد کردن هستند. وعدهٔ پاداش، ترفیع، یا حتی شناخته شدن نیز باعث نمی‌شوند کارکنان سخت‌تر کار کنند؛

اینکه کارشان را با رشدِ فردی یا هدفی اساسی مرتبط بدانیم مؤثر است.

اینکه در بازیِ بسکتبال خوب باشید، یک چیز است، اما اینکه به‌ سختی بتوانید یک توپ را دریبل بزنید، اما در عرضِ یک هفته یاد بگیرید آن را از بینِ پاهایتان دریبل بزنید، عاملِ انگیزش بسیار قوی‌تری است.